آرام ِ جانم...

راستش را بخواهی حس این روزهای ِ من از دیدنت در صحن و سرای ِ حضرت

و بودنت در جوارش...

درست مثل وقتهاییست که

اسیرِ یک کابوس تلخ و دردناک شده باشی

و از درد به خودت بپیچی

و برای بیدار شدن دست و پا بزنی..

درست مثل ِ آن لحظه های ِ کشنده..

و آن وقت یک دست مهربان بنشیند رو شانه ات؛

 آرام از خواب بیدارت کند

  و کاسه چشمهایت را

لبریز کند

از حضورِ لبخندش

و تو را محکم، در آغوش بگیرد...

درست همان حس را دارم وقتی می بینمت که کنار ِ صحن ایستاده ای..

و عرض ِ ادب میکنی به حضرت ِ معصومه...

دیدن ِ اشک هایت و شکر گفتن هایت...

همان حس را به من میدهد...

انگار از یک خواب ِ تلخ بیدار شده باشم..

و تو را یافته باشم..آن هم برای ِ نوکری ِ حضرت..

انگار حضرت ِ معصومه هر دویمان را در آغوش ِ لطف ِ خودش گرفته است..

هزار بار شکر میگویمت خدا...

بابت ِ لطف ِ بی حدّت...

ما کجا و حضرت معصومه کجا...

.

.

حالم خوب است

باورت می شود؟!